در برخی از غزل های حافظ به ابیاتی برمی خوریم که شاعر از صفت مذموم حسد یاد کرده است، واژه حسد و مشتقات ان ،مانند حاسد ،حسود ،حسودی و حاسدان بیش از شانتزده بار در

دیوان حافظ امده است .شاعر هم چنین گاه واژه ای مانند”مدعی”را به کار برده است که مفهوم حسود را به ذهن متبادر می کند که با توجه به معنای بیت می توان دریافت در بیشتر موارد

منظور شاعر از “مدعی “کسی است که در زمینه شعر و سخنوری صاحب ادعای نابجاست .البته ان گونه که شیوه حافظ است وی هماره وبا تاکید این رفتارها را نقد می کند وبه سرزنش

بی پروای حسودان و نیز بخیلان می پردازد .اما هیچ گاه به صراحت نمی گوید که این حسودان کیستند ودر جستجوی چه هدفی هستند با این وصف ،ان گاه که حافظ از توانایی و قدرت بی

همال خود در هتر شاعری سخن می راند و شلیستگی بی نظیر خود را به رخ جز مدعیان شاعری و سخنوری نیست

بنا براین در وهله نخست چنین به نظر می رسد که در جستجوی “حسود”و “مدعی شاعری “باید به سیاهه نام شاعران زنده روزگارحافظ بنگریم ،چون ان گاه که حافظ از شخص حسود

سخن می گوید ،ناگزیر این شخص باید از همعصران او وشاعری در قید حیات باشد  .